دنیا برای همه ساخته شده، نه فقط برای من و تو. خورشید اگر فقط بر یک خانه می‌تابید، معنای زندگی فرو می‌ریخت. پس چرا بعضی‌ها گمان می‌کنند همه چیز باید برای خودشان باشد؟

خودخواهی، نرده‌ای نامرئی‌ست که آدم را از دیگران جدا می‌کند. کسی که تنها خودش را می‌بیند، حتی اگر به قله برسد، در تنهایی سقوط می‌کند. جاه‌طلبی کور، نه تنها راه را کوتاه نمی‌کند، که آرامش را می‌گیرد و قلب آدم را به میدان مسابقه‌ای بی‌پایان بدل می‌سازد.

زیبایی زندگی در تقسیم است؛ در اینکه سهمی از لبخندمان، نان‌مان، حتی وقت‌مان را با دیگری قسمت کنیم. آن‌وقت است که جهان معنای تازه‌ای پیدا می‌کند.

اگر هرکس اندکی از خودخواهی‌اش کم کند، جای خالی برای عشق و دوستی باز می‌شود. اگر جاه‌طلبی را کنار بگذاریم، جایگاه‌مان را نه با رقابت، بلکه با ارزش انسانی‌مان پیدا خواهیم کرد.

ما آمده‌ایم که با هم بودن را بیاموزیم؛ نه اینکه بر یکدیگر سایه بیندازیم.

خوشبختی جایی پنهان شده که «من» به «ما» تبدیل می‌شود.

🕊 نسرین ـ مانا ـ خوش‌کیش/1400 🕊