گاهی در شلوغی و هیاهوی شهر، ردپایی از مهربانی پیدا می‌شود که همه چیز را آرام می‌کند.

یک دست کمک، یک نگاه پرمحبت، یک لبخند ساده، همه و همه مثل چراغی کوچک می‌درخشند.

این ردپاها دیده نمی‌شوند، اما اثرشان پایدار است.

انسان‌ها گاهی فراموش می‌کنند که یک حرکت کوچک می‌تواند زندگی کسی را تغییر دهد.

ردپای مهربانی، نه فقط دیگران، بلکه خود ما را هم روشن می‌کند و امید در دل‌ها می‌کارد.

اگر جامعه پر از چنین ردپاهایی باشد، حتی در تاریک‌ترین روزها، نور دیده می‌شود.

گاهی کافیست خودت یکی از این ردپاها باشی؛ نه برای دیده شدن، بلکه برای اینکه دنیایی کوچک و مهربان بسازی.

این ردپاها می‌مانند و کم‌کم راه را برای دیگران روشن می‌کنند.

مهربانی واقعی، حتی در سکوت، می‌تواند بلندترین صدا باشد.

🕊 نسرین ـ مانا ـ خوش‌کیش 🕊