دود می‌خزد آهسته
بر دیوارهای شکسته
آفتاب بی‌صدا

مانا/1404

دود روی دیوار
رد پای یک روز غریب
سکوت سنگین است

مانا/1404

دست‌های تو
بی‌هیچ واژه‌ای گفت
من را می‌فهمی

مانا/1404

نانِ داغ ساده
لبخندِ کودک بی‌کفش
خوشبختی همین

مانا/1404

برکه‌ای خاموش
ماه افتاده درونش
نَفَسِ آرام

مانا/1404

نصف نانش را
با کلاغی تقسیم کرد
پیرِ تنها دل

مانا/1404

کودکی گم شد
دشمن دستش را گرفت
انسان بودیم

مانا/1404

پشت این دیوار
صدای گریه می‌آید
از چاه تاریخ

مانا/1404

پسرک، تفنگ اسباب‌بازی را انداخت.
پدرش گفت: «دیگه بازی نکن.»
فردا، جنازه‌ی پدرش را آوردند.

مانا/1404

تپش قلبش بی‌دلیل بالا رفت.
ساعت را نگاه کرد. دقیقاً همان لحظه‌ای بود که…
مادرش برای همیشه چشم بست.

مانا/1404

زن، پنجره را باز کرد.
بوی خاک باران‌خورده پیچید.
نوزاد در گهواره لبخند زد. زندگی همین بود.

مانا/1404