ما گاهی با خودمان فکر می‌کنیم اگر پدر و مادرمون رو کنار بگذاریم، اگه گذشته‌مون رو فراموش کنیم، شاید زودتر به چیزی که دنبالشیم برسیم. شاید راحت‌تر توی این دنیای پر از رقابت بجنگیم و پیروز بشیم؛ شاید تصویر مرتب‌تری از خودمون بسازیم، بی‌نیاز از خاطراتی که خاک گرفته‌اند. فکر می‌کنیم اگه از اون‌ها فاصله بگیریم، می‌تونیم خودمون رو بازسازی کنیم، بدون قید، بدون گذشته.
اما واقعیت اینه که هیچ موفقیتی، هیچ مقام یا مالی، نمی‌تونه جای خالی دعای یه پدرِ خسته یا نگاه پرمهر یه مادرِ خاموش رو پر کنه. اون‌ها شاید ساده بودند، شاید بلد نبودند احساسشون رو نشون بدن، اما ریشه‌های ما بودند؛ ستون‌های بی‌صدایی که هر بار افتادیم، زیر پامون سبز شدند و دوباره بلندمون کردند. فراموشی، ما رو آزاد نمی‌کنه؛ بی‌ریشه می‌کنه. ما بدون پدر و مادر، حتی اگه به قله برسیم، جایی رو فتح نکردیم. فقط دور شدیم. از خودمون، از اصالتمون، از جایی که باید برگردیم تا کامل بشیم.
گاهی راه رسیدن، از دل همون صدایی می‌گذره که وقت درد، اسممون رو صدا می‌زد. از دست‌های چروکی که لقمه‌ نان رو برای ما نگه می‌داشت. از دلی که به جای مال و منال، ما رو داشت... و با همون، خوش بود و دنیاش رو کامل می‌دید.

مانا/اسفند 1402

برخی آدم‌ها، در اعماق وجودشان، به این باور رسیده‌اند که تنهاترین راه، بهترین راه است. آن‌ها دیواری نامرئی از جنس سکوت و فاصله به دور خود می‌کشند، نه از سر تکبر یا غرور، بلکه از سر درکی عمیق؛ درکی که گاه ریشه‌اش در زخم‌هاست و گاه در وسواس بی‌نهایت آن‌ها به حفظ آرامش درون. این افراد، در خلوت خود، گویی گنجی پنهان یافته‌اند؛ گنجی که با حضور دیگران، حتی عزیزترین‌ها، در معرض خدشه قرار می‌گیرد.

آن‌ها حضور در جمع را نه یک نیاز، که یک چالش می‌بینند. صدای همهمه‌ها، نگاه‌های کنجکاو، و حتی دلسوزی‌ها، همه به نظرشان مزاحمتی بیش نیست. این افراد گمان می‌کنند در انزوای مطلق، به شفافیت و اصالتی دست می‌یابند که در شلوغی‌های دنیا هرگز پیدا نمی‌شود. گویی تنهاترین آدم‌ها، در گوشه‌ی دنج خود، به فلسفه‌ای عمیق از هستی رسیده‌اند که فقط خودشان می‌توانند آن را زندگی کنند.

نسرین خوش کیش(مانا)/89