برخی آدم‌ها، در اعماق وجودشان، به این باور رسیده‌اند که تنهاترین راه، بهترین راه است. آن‌ها دیواری نامرئی از جنس سکوت و فاصله به دور خود می‌کشند، نه از سر تکبر یا غرور، بلکه از سر درکی عمیق؛ درکی که گاه ریشه‌اش در زخم‌هاست و گاه در وسواس بی‌نهایت آن‌ها به حفظ آرامش درون. این افراد، در خلوت خود، گویی گنجی پنهان یافته‌اند؛ گنجی که با حضور دیگران، حتی عزیزترین‌ها، در معرض خدشه قرار می‌گیرد.

آن‌ها حضور در جمع را نه یک نیاز، که یک چالش می‌بینند. صدای همهمه‌ها، نگاه‌های کنجکاو، و حتی دلسوزی‌ها، همه به نظرشان مزاحمتی بیش نیست. این افراد گمان می‌کنند در انزوای مطلق، به شفافیت و اصالتی دست می‌یابند که در شلوغی‌های دنیا هرگز پیدا نمی‌شود. گویی تنهاترین آدم‌ها، در گوشه‌ی دنج خود، به فلسفه‌ای عمیق از هستی رسیده‌اند که فقط خودشان می‌توانند آن را زندگی کنند.

نسرین خوش کیش(مانا)/89