در پهنه وسیع هستی، هر انسانی قدرت انتخاب دارد؛ قدرتی شگرف که مسیر زندگی او را شکل می‌دهد. این انتخاب‌ها، نه تنها سرنوشت فردی ما را رقم می‌زنند، بلکه تأثیری عمیق بر جامعه و حتی کل بشریت می‌گذارند. هر روز، در مواجهه با دوراهی‌ها، این ماییم که تصمیم می‌گیریم کدام راه را در پیش گیریم: راه سازندگی یا تخریب؟ راه مهرورزی یا کینه‌توزی؟

انتخاب صلح، راهی است که به آرامش درونی و شکوفایی جمعی منتهی می‌شود. این انتخاب، شهامت می‌خواهد؛ شجاعت برای گذشت از زخم‌ها، برای درک تفاوت‌ها و برای ساختن پلی از همدلی میان قلب‌ها. صلح، تنها نبود جنگ نیست؛ حضور فعالانه مهربانی، احترام متقابل و همکاری برای رسیدن به اهداف مشترک است. وقتی صلح را انتخاب می‌کنیم، به جای تمرکز بر آنچه ما را از هم جدا می‌کند، بر آنچه ما را به هم پیوند می‌دهد، متمرکز می‌شویم.

در مقابل، انتخاب جنگ، راهی است که به ویرانی، اندوه و پشیمانی ختم می‌شود. این انتخاب، از بزدلی و عدم توانایی در حل مسالمت‌آمیز مسائل ناشی می‌شود. جنگ، جز مرگ، آوارگی و نفرت، چیزی به ارمغان نمی‌آورد. هر تیری که شلیک می‌شود، نه تنها جسمی را از پا در می‌آورد، بلکه روحی را نیز زخمی می‌کند؛ زخمی که شاید هرگز التیام نیابد.

بیایید آگاهانه انتخاب کنیم. بیایید از این قدرت بی‌بدیل، برای ساختن جهانی بهتر بهره بگیریم. انتخاب ما، می‌تواند شعله امید را در دل تاریکی روشن کند و راه را برای آینده‌ای روشن‌تر هموار سازد. مسئولیت این انتخاب بر دوش تک تک ماست.

مانا/1404