پاییز عجیب بلد است آدم را گوشه‌گیر کند.
نه از کسی ناراحتی، نه اتفاقی افتاده، اما یک بغض کوچک. مثل مه صبحگاهی روی دل می‌نشیند.

شاید همه‌اش کارِ باد است، که لابه‌لای شاخه‌ها می‌چرخد و حرف‌هایی را که گفته نشده‌اند به یاد آدم می‌آورد.

گاهی باید دل را همان‌طور که هست پذیرفت ـ نرم، حساس، و آماده ‌ی لرزیدن با هر نسیم.
این‌که امروز دلت گرفته، نشانه‌ی ضعف نیست؛ نشانه‌ی انسانی بودن توست. 🍁

🕊 نسرین ـ مانا ـ خوش‌کیش 🕊