برخی در کنج عافیت می‌نشینند و از سر بزدلی، آتش‌افروز جنگ می‌شوند. غافل از آنکه جنگ، طاعونی است که دامن‌گیر هستی می‌شود و هر آنچه را که بشر با هزاران امید و آرزو بنا کرده، یکجا ویران می‌سازد. جنگ، تنها نبرد سلاح‌ها نیست؛ پیکاری است که در آن عواطف انسانی، اخلاق و شرافت نیز به خاک و خون کشیده می‌شوند.

جنگ، سراسر خطر است؛ خطری که نه فقط جان سربازان در میدان نبرد را تهدید می‌کند، بلکه سایه شوم خود را بر سر هر انسان بی‌گناهی می‌گستراند. جنگ، کشنده است؛ نه فقط جسم‌ها را از بین می‌برد، بلکه روح‌ها را می‌فشارد و امیدها را می‌میراند. زخم‌های جنگ، عمیق‌تر از آن است که با گذشت زمان التیام یابند؛ داغ‌هایی است که تا ابد بر دل بازماندگان می‌ماند و خواب را از چشمانشان می‌رباید.

جنگ، غم به ارمغان می‌آورد؛ غمی جانکاه که از دست دادن عزیزان، آوارگی، و دیدن صحنه‌های دلخراش بر می‌خیزد. اشک‌های بی‌پایان مادران، فریادهای بی‌پناه کودکان، و دردهای بی‌شمار مجروحان، تنها گوشه‌ای از سوغات شوم جنگ است. جنگ، چندش‌آورترین حادثه جهان است؛ حادثه‌ای که در آن، خوی حیوانی بر خرد انسانی چیره می‌شود و صحنه‌هایی از وحشیگری، بی‌رحمی و سنگدلی رقم می‌خورد که وجدان هر انسان بیداری را به درد می‌آورد.

بیایید به جای برانگیختن شعله‌های جنگ، بذر صلح و همدلی بکاریم. چرا که تنها در سایه صلح است که می‌توانیم شاهد رشد و شکوفایی انسانیت باشیم و جهانی عاری از درد و رنج برای نسل‌های آینده بنا نهیم.

مانا/1404