آدم‌ها همیشه با صدای بلند دوستت ندارند.گاهی سکوتشان پر از مهر است، پیام بی‌مناسبت‌شان یعنی دلتنگی، توجه‌های ریزشان یعنی علاقه محبت همیشه با واژه‌ها نمی‌آید؛ گاهی با یک نگاه، یک سؤال، یا یک حضور بی‌دلیل خودش را نشان می‌دهد.

محبت را اگر تکرار کنند، اسمش وظیفه نیست. عادت نکن به مهربانی کسی. عادت نکن به بودنش، به شنیدن صدایش، به دیدن پیام‌هایش. همه این‌ها از دوست داشتن می‌آید، نه از وظیفه. آدم‌ها وقتی دوستت دارند، برایت وقت می‌گذارند، حتی بی‌آن‌که دلیل بخواهی. اما همین آدم‌ها، اگر نادیده گرفته شوند، کم‌کم خاموش می‌شوند. بی‌صدا می‌روند، بی‌هیاهو خاموش می‌شوند، درست همان‌طور که بی‌ادعا آمده بودند.

لطف را نادیده نگیر. محبت را پس نزن. هیچ‌کس تا ابد برای دیده نشدن نمی‌ماند.

مانا/1404