آدم‌ها تو را برای خودشان می‌خواهند، نه برای خودت.
دوستت دارند، اما آن‌گونه که به کارشان بیایی؛ نه آن‌طور که خودت هستی.
تو باید شاد باشی... اما نه اگر غمگینی‌ات مزاحم خوشی‌شان شود.
باید قوی باشی... اما نه آن‌قدر که بی‌نیازشان باشی.
باید بمانی... اما نه وقتی رفتن، آرامش توست.
باید بخندی، حتی اگر دل‌ات آشوب باشد؛ چون اشک‌هایت وقت‌گیر است و حال‌شکن.

آدم‌ها تو را نمی‌بینند... تصویرت را می‌خواهند.
نه آن‌چه در جانت می‌گذرد، که آن‌چه با نقشت به زندگیشان معنا بدهی.
دوستت دارند، بله؛ اما تا جایی که خودشان را دوست داشته باشی.
تا جایی که شبیه نسخه‌ای باشی که از تو ساخته‌اند...
اگر بخواهی خودت باشی، اگر بخواهی نجات پیدا کنی، تنهایت می‌گذارند.
نه از سر بی‌مهری، از سر خودخواهی.

و تو می‌مانی و آینه‌ای غبارگرفته، که هر روز با انگشتِ دل‌خسته پاکش می‌کنی، تا شاید بالاخره «خودت» را در آن ببینی.

نسرین(مانا) خوش‌کیش/1398

آدم‌ها همیشه با صدای بلند دوستت ندارند.گاهی سکوتشان پر از مهر است، پیام بی‌مناسبت‌شان یعنی دلتنگی، توجه‌های ریزشان یعنی علاقه محبت همیشه با واژه‌ها نمی‌آید؛ گاهی با یک نگاه، یک سؤال، یا یک حضور بی‌دلیل خودش را نشان می‌دهد.

محبت را اگر تکرار کنند، اسمش وظیفه نیست. عادت نکن به مهربانی کسی. عادت نکن به بودنش، به شنیدن صدایش، به دیدن پیام‌هایش. همه این‌ها از دوست داشتن می‌آید، نه از وظیفه. آدم‌ها وقتی دوستت دارند، برایت وقت می‌گذارند، حتی بی‌آن‌که دلیل بخواهی. اما همین آدم‌ها، اگر نادیده گرفته شوند، کم‌کم خاموش می‌شوند. بی‌صدا می‌روند، بی‌هیاهو خاموش می‌شوند، درست همان‌طور که بی‌ادعا آمده بودند.

لطف را نادیده نگیر. محبت را پس نزن. هیچ‌کس تا ابد برای دیده نشدن نمی‌ماند.

مانا/1404