گاهی بی‌آنکه بفهمی چرا، دلت می‌گیرد؛ درست وسط هوای خنک شمال، وقتی برگ‌ها آرام سقوط می‌کنند، کلاغان می‌خوانند و باد بوی دوری را با خودش می‌آورد.

پاییز که می‌رسد، دل آدم کمی خیس‌تر می‌شود؛ انگار چیزی در عمق جان، از دست رفته باشد
و هنوز اسمش را ندانی.

همین بی‌دلیلی، همین مبهمی، زیباییِ غمِ پاییز است؛ غمی که نمی‌خواهد اذیتت کند؛ فقط می‌خواهد یادت بیاورد
هنوز زنده‌ای
و هنوز بلدی آرام و بی‌صدا
به چیزی درونت عشق بورزی.

🕊 نسرین ـ مانا ـ خوش‌کیش 🕊