باد آمد،
از آن‌سوی بی‌کسی‌ها،
به تنهاییِ خانه‌ها سر کشید
و زخمِ درختان کهن را
به‌یاد آورد.

زمین،
پُر از ردِ پاهای بی‌سرنوشت،
هوا،
گرفته،
پُر از خستگی‌های بی‌صدا بود.

کسی در میان سکوتِ ترک‌خورده
نپرسید:
این همه ویرانی،
سزاوار کیست؟

و باد،
فقط گریه کرد...
گریه‌ای بی‌صدا،
که دیوارها را فرو ریخت.

نسرین (مانا) خوش‌کیش/1404