لطفا در مورد زندگی شخصی آدم‌ها نظر ندهید، بدون خرد و اطلاع از زندگی‌شان. شما جای آن‌ها نیستید.
شما نمی‌دانید در مسیر پرپیچ‌وخم زندگی، چه چیزهایی را تجربه کرده‌اند.
عاطفه‌شان را زیر سؤال نبرید...
شاید آن لبخند کوتاه، نتیجه‌ی نبردی طولانی با درد بوده باشد.
شاید آن سکوت، فریادی باشد که هیچ‌وقت شنیده نشد.
شاید آن کسی که امروز در نگاه‌تان سرد و بی‌تفاوت آمده، شب‌ها با گریه به خواب می‌رود.

ما تنها رهگذریم در کوچه‌هایی که هیچ‌گاه از درونشان عبور نکرده‌ایم...
پس اگر ندانستیم، اگر درک نکردیم،
حداقل مهربان باشیم.
سکوت کنیم.
و آرزو کنیم...

آرزو کنیم که دل‌هایشان آرام باشد،
که خواب‌هایشان بی‌کابوس باشد،
که هیچ زخم کهنه‌ای دوباره باز نشود...
که عشق، به شکل‌های مختلف، دوباره در زندگی‌شان بتابد.

ما قاضی نیستیم.
ما نجات‌دهنده نیستیم.
ما فقط می‌توانیم انسان باشیم؛
با تمام معنایِ سکوت، احترام، و همدلی.

نسرین(مانا) خوش کیش/1404