بی‌مهری، برف سردی‌ست که آرام بر لب‌های خشکیده‌ی عشق می‌نشیند، و دست‌ها را از نوازش بازمی‌دارد. فاصله‌ای که از نگاه‌ها آغاز می‌شود، و به بی‌کلامی و سکوتِ سنگین ختم می‌شود. دل‌هایی که از گرمای مهر تهی می‌شوند، در قفسی سرد و بی‌رحم زندانی می‌گردند؛ جایی که سکوت، جایگزین صدای دل می‌شود و درد، در خلوت تنهایی پیچیده می‌شود.

نسرین(مانا)خوش‌کیش/1396