باران بی‌وقفه می‌بارید. گُل‌های اطلسی زیر پنجره خم شده بودند، انگار دلتنگی را می‌فهمیدند.

هر غروب پشت همان پنجره‌ی شرقی می‌نشست، لیوان چای سرد می‌شد، ساعت عقب می‌ماند و صدای زنگ در، هیچ‌وقت نمی‌آمد.

پنج سال بود که امیدش به برگشتن "او" نم کشیده بود، مثل نامه‌ای قدیمی که دیگر نمی‌خواند. فقط هر شب، یکی از نامه‌هایش را دوباره باز می‌کرد، بوی عطر کهنه‌ای که هنوز در کاغذ مانده بود، جانش را می‌لرزاند.

و هنوز، هر شب…

کسی پشت پنجره نبود.

مانا/1402